Alpakoterapia to zajęcia oparte na bezpośrednim kontakcie z alpakami. Zwierzęta te budzą ogromną sympatię, lubią przebywać z ludźmi i mają wyjątkowo łagodne usposobienie. Dzięki temu zajęcia z ich udziałem mogą być pomocne np. w terapii zaburzeń rozwojowych u dzieci.
Alpakoterapia to jedna z form zooterapii. Nie stanowi samodzielnej metody leczenia, ale może być doskonałym uzupełnieniem zasadniczej terapii. Wspomaga także edukację i rozwój psychospołeczny dzieci oraz osób niepełnosprawnych intelektualnie.
Alpakoterapia a charakter alpak
Alpakoterapia w Polsce stała się znana stosunkowo niedawno, ponieważ uczestniczące w niej zwierzęta do niedawna nie były w kraju hodowane. Zajęcia kontaktowe z alpakami nie są jednak metodą nową – od kilkudziesięciu lat cieszą się dużym zainteresowaniem w Ameryce i w wielu krajach europejskich. Wywodzące się z Południowej Ameryki zwierzęta z rodziny wielbłądowatych mają szereg cech, które predestynują je do kontaktu z człowiekiem. Alpaki przypominają nieco lamy, choć są od nich znacznie mniejsze – przy długości ciała około 1,5 m osiągają wysokość do 1 m w kłębie, a ważą 55–85 kg. Przeważnie są białe, brązowe lub czarne. Sierść alpaki jest gęsta, jedwabiście miękka, pachnąca i hipoalergiczna. Zwierzęta mają wyjątkowo sympatyczne pyszczki. Przede wszystkim jednak charakteryzują się niezwykłym usposobieniem – są przyjacielskie, nieagresywne, ciekawskie, inteligentne i towarzyskie. Dobrze reagują na obecność ludzi, uwielbiają być dotykane, szybko się uczą. Dzięki takiemu charakterowi alpaki znakomicie sprawdzają się w działaniach terapeutycznych, zwłaszcza w pracy z dziećmi, które natychmiast „zakochują się” w tych przypominających żywą maskotkę zwierzętach.
